Verlangen, twee kanten op!
Blijf op de hoogte en volg Christine
18 Augustus 2012 | Kenia, Mombassa
Na 5,5e week groeit het verlangen steeds meer om lekker thuis te zijn. Waar alles vanzelfsprekend is en waar mijn lieve familie, vriend en vrienden zijn. Waar je niet na’n dag strand tot de ontdekking komt dat er geen water uit de douche komt... Maar, daar tegenover staat de band met de kids die zo ontzettend leuk is (af en toe!). Het feit dat dit toch ook wel een beetje ‘thuis’ aan het worden is en het idee aan afscheid nemen me toch ook wel wat pijn doet! Laatste dagen heb ik een beetje last van vermoeidheid, dit maakt het verlangen naar huis toch wel wat groter...
Even wat inside stories van de afgelopen week. Het internet is eventjes kapot, dus ik weet niet wanneer ik in de gelegenheid ben dit verhaaltje te uploaden... Deze week is er een start gemaakt met het maken van cadeautjes voor de sponsors! Best wel veel organisatie, met 38 kids, maar wel leuk. De meeste kinderen vinden het erg leuk om iets voor hun sponsor te maken omdat met sommige een persoonlijke band is en ze zich ook wel bewust zijn van het belang van die sponsors. Omwille van het feit dat er sponsors van kinderen zijn die dit lezen ga ik hier verder niet over uitweiden... alleen dan dat er nog een hoop werk te doen is!
Zoals vele van jullie weten begon ik deze reis met een leuk zakcentje dat besteed kon worden voor het huis en de kids. Naast het Dickson Children Centre is er van de zelfde organisatie (Shoulder2shoulder) ook het project Warembo Girls waarbij tienermoeders met kind opgevangen worden. Na heel wat ontberingen is één van de moeders die 7 jaar geleden in het project gezeten heeft weer terug, ondertussen vier kinderen rijker terwijl er al één kind van haar in DCC zit. De directie heeft besloten zich toch weer over haar te ontfermen en hebben een kamertje voor haar gehuurd. De kinderen gaan naar de nursery school en de moeder krijgt begeleiding in het managen van haar huishouden en het verzorgen van haar kinderen. Nu slapen de 6 mensen die in dit huisje wonen (twee lege kamertjes) op matrasjes op de vloer. Van het geld dat ik gekregen heb kunnen hier nu 3 stapelbedden neergezet worden! Dus dat is gaaf.
Daarnaast heeft de speeltuin ook een kleine opkikker nodig, de touwen van de schommels breken continu, de zandbak loopt leeg en het dakje van het speelhuisje ontbreekt ook. Ook dit kan met dank aan jullie opgeknapt worden.
Volgende week van maandag tot en met vrijdag is er een vakantiebijbelweek, volgens de verhalen is dit een ontzettend mooi evenement waar de kinderen me al van alles over verteld hebben. Ook dit brengt wat kosten met zich mee, want ieder kind moet entree geld betalen en ook moeten de kinderen getransporteerd worden. Dit vraagt om een driver en benzine. De kerk komt deels tegemoet door een aantal kinderen te sponsoren, maar ook dit gat wordt aan gevuld!
Woensdag ben ik naar het strand geweest met de jongste groep kinderen! 7-12 jaar. Wat een geweldige dag was dat! Ondanks dat het keniaanse stranddagje wat anders ingevuld wordt dan het Nederlandse stranddagje, is het niette min de moeite waard. In plaats van eerst een mooie plek op het strand te zoeken en daar neer te strijken met handdoeken en lunchpakketen wordt er geleefd vanuit het busje van het huis. Een ander noemenswaardig verschil is hier dat een bikini typisch voor de “muzungu” is. De gemiddelde keniaan stormt met een flinke laag kleding het water in. A la Keniaan dus met mijn shirtje heerlijk gezwommen. Heeft zo zijn voordelen en nadelen, geen afdruk van mijn bikinibandjes, echter wel weer van mijn shirt. Ander voordeel is dat ik niet egaal verbrand ben, maar deels! Het zwemmen met de kids was GE-WEL-DIG. Voor de lunch was het eb, maar na de lunch was het vloed. Het water was lekker diep en er waren veel golven. Met de groep waren een aantal banden gehuurd die helpen om te blijven drijven. Best handig als je met 18 kleintjes op stap bent. De meeste kinderen+banden bleven bij elkaar, een aantal watervlugge jongens zochten hun eigen weg. Terwijl ik aan het zwemmen was, had ik drie meiden om me heen, erg gezellig totdat er een golf aan komt en je koppie onder gaat in ’t zoute water. Nadat dit één keer gebeurd was hielp Yvonne me om boven water te blijven. Zo ontzettend schattig, iedere keer als er dus een golf aankwam greep ze naar mijn hoofd om te zorgen dat ik boven water bleef. Terwijl ik waarschijnlijk meer zwemervaring heb dan zij. Haha! Yvonne is mijn kleine vriendinnetje, ze is tien jaar en vaak heel erg teruggetrokken, het was daarom erg leuk om haar die dag een beetje uit haar schulp te zien komen. Na dit zwem avontuur maar even mijn handoekje opgezocht en lekker genoten van de zon! – totdat ik dus ’s avonds thuis kwam haha – Nu is op het openbare strand liggen in Kenia ook niet iets wat ik snel alleen zou doen, goeiedag, wat een aanspraak. Het hilarische daarvan was wel weer dat ik dus tussen de Keniaanse kinders lag, die de opmerkingen van voorbijgangers erg grappig vonden. Met de kids heerlijk geluncht met friet (uit papieren zakken, praat niet graag over de kwaliteit daarvan) met een worstje. Zout er over en hoppa, genieten. De soda had ik de dag ervoor al ingeslagen omdat dat stukke goedkoper is dan ergens op een terrasje iets drinken. Dat brengt me bij het volgende verhaal.
Dinsdagochtend ging ik de stad in om een aantal dingen te regelen, ik moest kleurplaten printen die ik op mijn mail had, een aantal overige boodschappen doen en soda, snoepjes, cakejes en ingrediënten voor de samosa’s die we donderdag zouden gaan maken. Na mijn ronde door de stad gedaan te hebben de matatu in naar de Nakumat een grote supermarkt waar ze alles verkopen, de service is er geweldig, dus mandjes en karretjes worden je al shoppende aangeboden! Heel handig als je dus ontdekt dat je mandje niet echt toereikend is voor die 6x2L frisdrank. Vrolijk verder geshopt en mijn karretje volgeladen met 4 KG bloem, 2 KG gehakt, 1 KG bonen, 1 KG snoepjes en 6 pakjes cakejes, 1L vloeibare olie en wat overige niet interessante boodschappen. Bij de kassa aangekomen begon ik wat zenuwachtig te worden. Tasje 1 was gevuld en ook tasje 2 was vlug vol, uiteraard door een inpakhulp, erg fijn! Het openbaar vervoer in Kenia is niet wat het is in Nederland. Je hebt net iets minder zitruimte, en het feit dat ik deze hoeveelheid niet eens zelfstandig kon tillen, beloofde een leuke terugrit. Zoals ik al meerdere malen genoemd had is de service in deze supermarkt erg goed en werden mijn boodschapjes tot de matatu gebracht. Heel erg fijn, maar, tussen deze matatu en de volgende moest ik nog evne langs een bank om geld te halen! Onmogelijk met dat pak. Maar daar maaktte matatu mannetje 1 zich niet heel druk om en gooide me op een meest onhandig punt uit dat karretje. Op het moment dat ik buiten sta zie ik een Muzungu-Nederlander met wie ik naar het strand was geweest, natuurlijk even begroeten, maar ondertussen stond ik wel met een ontilbare kartonnendoos vol voedingsmiddelen. Letterlijk om een heel weeshuis mee te voeden. Maar, daar kwam mijn verlossing al aangewandeld, een man wilde deze domme hoogblonde Muzungu wel even helpen tillen... meneer hielp me op en neer naar de bank en verzekerde me van een goed plekje in de matatu, natuurlijk voor een fooitje. Ben nog niet zo blij geweest met de behulpzaamheid/bemoeizucht van de Kenianen. Donderdag hebben de meiden (en ik vooral in de toekijkende rol) samosa’s gemaakt. Soort loempiaatje gevuld met vlees of bonenprut, super lekker! Het was alleen wel iets meer werk dan ingeschat en zijn met zo’n 10 man sterk toch wle ’n hele ochtend bezig geweest. Was een leuke bezigheid en het resultaat smaakte wonder boven wonder nog goed ook.
Vrijdag was ’n rustig daggie met weinig bijzonderheden. De kinderen bezoeken deze dagen wat familie, het is dus een komen en gaan van kinderen, ouders, ooms en tantes. Veel kinderen hebben nog wel wat familie, maar die zijn niet in staat om de zorg op zich te nemen. Ik vind het zelf toch wel een gekke gewaarwording iedere keer dat die kids dan in eens tegenover een vader/moeder/oom/tante/broer/zusje/neef/nicht staan die voor hun best wel ver weg is maar wel heel belangrijk is voor ze. Het is goed dat ze de gelegenheid krijgen om hen te bezoeken..
Zo, 'n wat abrupt einde.. vandaag wezen fieeetsen, heel gaaf. ga ik later uitgebreid vertellen!
Groeeetjes,
Christine
Even wat inside stories van de afgelopen week. Het internet is eventjes kapot, dus ik weet niet wanneer ik in de gelegenheid ben dit verhaaltje te uploaden... Deze week is er een start gemaakt met het maken van cadeautjes voor de sponsors! Best wel veel organisatie, met 38 kids, maar wel leuk. De meeste kinderen vinden het erg leuk om iets voor hun sponsor te maken omdat met sommige een persoonlijke band is en ze zich ook wel bewust zijn van het belang van die sponsors. Omwille van het feit dat er sponsors van kinderen zijn die dit lezen ga ik hier verder niet over uitweiden... alleen dan dat er nog een hoop werk te doen is!
Zoals vele van jullie weten begon ik deze reis met een leuk zakcentje dat besteed kon worden voor het huis en de kids. Naast het Dickson Children Centre is er van de zelfde organisatie (Shoulder2shoulder) ook het project Warembo Girls waarbij tienermoeders met kind opgevangen worden. Na heel wat ontberingen is één van de moeders die 7 jaar geleden in het project gezeten heeft weer terug, ondertussen vier kinderen rijker terwijl er al één kind van haar in DCC zit. De directie heeft besloten zich toch weer over haar te ontfermen en hebben een kamertje voor haar gehuurd. De kinderen gaan naar de nursery school en de moeder krijgt begeleiding in het managen van haar huishouden en het verzorgen van haar kinderen. Nu slapen de 6 mensen die in dit huisje wonen (twee lege kamertjes) op matrasjes op de vloer. Van het geld dat ik gekregen heb kunnen hier nu 3 stapelbedden neergezet worden! Dus dat is gaaf.
Daarnaast heeft de speeltuin ook een kleine opkikker nodig, de touwen van de schommels breken continu, de zandbak loopt leeg en het dakje van het speelhuisje ontbreekt ook. Ook dit kan met dank aan jullie opgeknapt worden.
Volgende week van maandag tot en met vrijdag is er een vakantiebijbelweek, volgens de verhalen is dit een ontzettend mooi evenement waar de kinderen me al van alles over verteld hebben. Ook dit brengt wat kosten met zich mee, want ieder kind moet entree geld betalen en ook moeten de kinderen getransporteerd worden. Dit vraagt om een driver en benzine. De kerk komt deels tegemoet door een aantal kinderen te sponsoren, maar ook dit gat wordt aan gevuld!
Woensdag ben ik naar het strand geweest met de jongste groep kinderen! 7-12 jaar. Wat een geweldige dag was dat! Ondanks dat het keniaanse stranddagje wat anders ingevuld wordt dan het Nederlandse stranddagje, is het niette min de moeite waard. In plaats van eerst een mooie plek op het strand te zoeken en daar neer te strijken met handdoeken en lunchpakketen wordt er geleefd vanuit het busje van het huis. Een ander noemenswaardig verschil is hier dat een bikini typisch voor de “muzungu” is. De gemiddelde keniaan stormt met een flinke laag kleding het water in. A la Keniaan dus met mijn shirtje heerlijk gezwommen. Heeft zo zijn voordelen en nadelen, geen afdruk van mijn bikinibandjes, echter wel weer van mijn shirt. Ander voordeel is dat ik niet egaal verbrand ben, maar deels! Het zwemmen met de kids was GE-WEL-DIG. Voor de lunch was het eb, maar na de lunch was het vloed. Het water was lekker diep en er waren veel golven. Met de groep waren een aantal banden gehuurd die helpen om te blijven drijven. Best handig als je met 18 kleintjes op stap bent. De meeste kinderen+banden bleven bij elkaar, een aantal watervlugge jongens zochten hun eigen weg. Terwijl ik aan het zwemmen was, had ik drie meiden om me heen, erg gezellig totdat er een golf aan komt en je koppie onder gaat in ’t zoute water. Nadat dit één keer gebeurd was hielp Yvonne me om boven water te blijven. Zo ontzettend schattig, iedere keer als er dus een golf aankwam greep ze naar mijn hoofd om te zorgen dat ik boven water bleef. Terwijl ik waarschijnlijk meer zwemervaring heb dan zij. Haha! Yvonne is mijn kleine vriendinnetje, ze is tien jaar en vaak heel erg teruggetrokken, het was daarom erg leuk om haar die dag een beetje uit haar schulp te zien komen. Na dit zwem avontuur maar even mijn handoekje opgezocht en lekker genoten van de zon! – totdat ik dus ’s avonds thuis kwam haha – Nu is op het openbare strand liggen in Kenia ook niet iets wat ik snel alleen zou doen, goeiedag, wat een aanspraak. Het hilarische daarvan was wel weer dat ik dus tussen de Keniaanse kinders lag, die de opmerkingen van voorbijgangers erg grappig vonden. Met de kids heerlijk geluncht met friet (uit papieren zakken, praat niet graag over de kwaliteit daarvan) met een worstje. Zout er over en hoppa, genieten. De soda had ik de dag ervoor al ingeslagen omdat dat stukke goedkoper is dan ergens op een terrasje iets drinken. Dat brengt me bij het volgende verhaal.
Dinsdagochtend ging ik de stad in om een aantal dingen te regelen, ik moest kleurplaten printen die ik op mijn mail had, een aantal overige boodschappen doen en soda, snoepjes, cakejes en ingrediënten voor de samosa’s die we donderdag zouden gaan maken. Na mijn ronde door de stad gedaan te hebben de matatu in naar de Nakumat een grote supermarkt waar ze alles verkopen, de service is er geweldig, dus mandjes en karretjes worden je al shoppende aangeboden! Heel handig als je dus ontdekt dat je mandje niet echt toereikend is voor die 6x2L frisdrank. Vrolijk verder geshopt en mijn karretje volgeladen met 4 KG bloem, 2 KG gehakt, 1 KG bonen, 1 KG snoepjes en 6 pakjes cakejes, 1L vloeibare olie en wat overige niet interessante boodschappen. Bij de kassa aangekomen begon ik wat zenuwachtig te worden. Tasje 1 was gevuld en ook tasje 2 was vlug vol, uiteraard door een inpakhulp, erg fijn! Het openbaar vervoer in Kenia is niet wat het is in Nederland. Je hebt net iets minder zitruimte, en het feit dat ik deze hoeveelheid niet eens zelfstandig kon tillen, beloofde een leuke terugrit. Zoals ik al meerdere malen genoemd had is de service in deze supermarkt erg goed en werden mijn boodschapjes tot de matatu gebracht. Heel erg fijn, maar, tussen deze matatu en de volgende moest ik nog evne langs een bank om geld te halen! Onmogelijk met dat pak. Maar daar maaktte matatu mannetje 1 zich niet heel druk om en gooide me op een meest onhandig punt uit dat karretje. Op het moment dat ik buiten sta zie ik een Muzungu-Nederlander met wie ik naar het strand was geweest, natuurlijk even begroeten, maar ondertussen stond ik wel met een ontilbare kartonnendoos vol voedingsmiddelen. Letterlijk om een heel weeshuis mee te voeden. Maar, daar kwam mijn verlossing al aangewandeld, een man wilde deze domme hoogblonde Muzungu wel even helpen tillen... meneer hielp me op en neer naar de bank en verzekerde me van een goed plekje in de matatu, natuurlijk voor een fooitje. Ben nog niet zo blij geweest met de behulpzaamheid/bemoeizucht van de Kenianen. Donderdag hebben de meiden (en ik vooral in de toekijkende rol) samosa’s gemaakt. Soort loempiaatje gevuld met vlees of bonenprut, super lekker! Het was alleen wel iets meer werk dan ingeschat en zijn met zo’n 10 man sterk toch wle ’n hele ochtend bezig geweest. Was een leuke bezigheid en het resultaat smaakte wonder boven wonder nog goed ook.
Vrijdag was ’n rustig daggie met weinig bijzonderheden. De kinderen bezoeken deze dagen wat familie, het is dus een komen en gaan van kinderen, ouders, ooms en tantes. Veel kinderen hebben nog wel wat familie, maar die zijn niet in staat om de zorg op zich te nemen. Ik vind het zelf toch wel een gekke gewaarwording iedere keer dat die kids dan in eens tegenover een vader/moeder/oom/tante/broer/zusje/neef/nicht staan die voor hun best wel ver weg is maar wel heel belangrijk is voor ze. Het is goed dat ze de gelegenheid krijgen om hen te bezoeken..
Zo, 'n wat abrupt einde.. vandaag wezen fieeetsen, heel gaaf. ga ik later uitgebreid vertellen!
Groeeetjes,
Christine
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
